1917 жылғы ақпан төңкерісін ақындарымыз шын мәніндегі азаттық таңының атуы деп қарсы алды. Бұның үстіне ел азаматтары да қамданып, жер-жерде уақытша үкіметтің пәрменіне орай қазақ комитеттерін құра бастады. Бұрынғы патша әкімшілігінің орнына қазақтардың өзін-өзі басқару жүйесі жобаланды. Ақыры «Алаш» партиясының ұйымдасуына барып тірелді. Осының бәрі аз уақыт ішінде халықтың көңіл-күйінде едәуір толқулар туғызды.

«Алаш» партиясының дүниеге келуін сол тұстағы қазақ жұрты, әсіресе халықтың оқыған саналы-сауатты бөлігі ерекше қуанышпен қарсы алды. Ақындар жырдан шашу шашты. Осы тақырыпта жазылған өлеңдердің ішіндегі ең рухы биік тұрғаны да, ең екпінді, жігерлісі де С.Торайғыровтың «Алаш ұраны» атты өлеңі болатын.

«Алаш» туы астында

Күн сөнгенше сөнбейміз,

Енді Алашты ешкімнің

Қорлығына бермейміз.

 

Өлер жерден кеттік біз,

Бұл заманға жеттік біз.

Жасайды Алаш, өлмейміз,

Жасасын «Алаш», жасасын! – деп жырлаған Сұлтанмахмұт Торайғыров тек жеке басының пікірін ғана емес, сол кездегі қазақ қоғамының көңіл-күйін білдірді. Отар халықтарды құрсаудай қысқан орыс империясының сәл әлсіреген тұсында өзінің бір кезде жоғалтып алған тәуелсіздігіне қайта қол созған халықтың жайы еді бұл.

Д.Мәсімхан