Шернияз қоналқаға бір ауылға келеді. Бірақ үй иесі: «Үйімде кісі бар», — деп қондырмайды. «Анау ауылға барып қон», — деп алдағы ауылға сілтейді. Сонда Шерпияз:

—                 Қарағым-ай! Өз үйіңе келіннен батып қондыра алмай тұрып, «анау ауылға барып қон» дейсің. Ол ауылға үкімің жүретін болса, «мына кісіні қондыр» деген қолыңнан бір жапырақ қағаз бере қойшы» — дейді.

Үй иесі «өзің кім боласың?» — деп сұрайды

—                 Озіңнің бір қондыратын адамың бар шығар, айтып қарашы, сол болайын, — десе оған үй иесі көнбейді.

Сонда Шернияздың айтқаны екен:

 

Жаз жайлауым сұрасаң,

Жаңабай көлінің жағасы.

Қыс қыстауымды сұрасаң, Шыңғырлаудың саласы.

Майлыбай-Кете руым,

Шернияз ақын мен едім,

Жарлығас бидің баласы.

Көліктің басын бұр бала, Қондыратұғын емес қой,

Мынау үйдің шамасы.

Үйде отырып мұны естіген қонақтар жүгіре шығып, ақынның шылауына оралып үйге түсіріпті.